De reis

Daar ging ik dan. Ruim op tijd met mijn ouders in de auto op weg maar Dusseldorf luchthaven. Aangezien Sylwia waa er nog niet, dus heb ik maar alvast mijn backpack meegegeven om in het vliegtuig geladen te worden alvorens wij wat gingen eten. Nadat het eten op was appte Sylwia dat ze bij de inchechbalie stond. Op weg maar de inchechbalie kwam ik langs een bord met departers.... en laat nu net onze eerste vlucht naar Frankfurt geannuleerd zijn. Ma de eerste schok bij de incheckbalie verhaal halen, want hoe zit het dan met mijn ingecheckte bagage. Die ging op de band en dan kon ik die ophalen en moesten we de skytrain naar dusseldorfhaubbahnhof pakken em vandaar met de trein naar Frankfurt, maar we moesten uiterlijk de trein van 18:32 op haubbahnhof hebben, amders werd het wel heel krap om de volgende vlucht te halen. Het was 16:50. Met dat in ons achterhoofd gingen we probleem 1 tackelen, mijn bagage. Ik uiteindelijk bij een kantoortje aangekomen die mij binnenlieten bij de bagagebanden. Bij de juiste bagagwband aangekomen bewoog er nog niks, navraag leerde me dat ze van niks afwisten waar de bagage nu was maar hoe lang het nog duurde voor hij terug pp de band lag wist niemand. Let the waiting game begin. En dat was het ook echt. Inmiddels stonden er zeker 15 mensen die met mij hetzelfde probleem hadden en nog begon er geen band te bewegen. 17:30: de band begint te rollen..iedereen springt op. Uiteindelijk komt daar niet onze bagage uit, maar doe van de vlucht vanuit Munchen. En weer kunnen we wachten. Om 17:40 belde papa 'de skytrain is uitgecallen, jullie moeten met shuttle bussen naar het trainstation'. Dat kon er nog wel bij. Om 17:45 begon eindelijk de band te bewegen en kwam mijn bagagd mee. Deze vam de bank afgegrist en snel maar de uitgang, welke bij band 1 en 12 gelokaliseerd waren. Snelwandelend met 10 kilo aan tas in mijn armen naar band 1 gelopen, de douane langs en door maar naar uitgang 5 gelopen (welke weer in het midden gelokaliseerd was). Daar stonden Sylwia, haar moeder, pap en mam me pp te wachten. Snel naar de bussen gelopen, maar ook daar stond een lange rij. Normaal ben ik helemaal niet van het voordringen, maar de tijd begon te korten en ook nu was ik niet van het voordringen. Even een sidenote: kennen jullie die metro aandrukkers in china? Dit zijn mensen die nog mensen aandrukken bij de metro zodat er meer mensen meekunnen. Onze ouders kunnen ee solliciteren. Zouden gelijk aangenomen worden. Zij hebben ons nog net niet die bus in gegooid. Maar we zaten in de bus en we konden nog ademhalen. Hop de bus uit bij het treonstation, snel naar binnen. De trein naar haubbahnhof gepakt. Uitgestapt, de trein richting Frankfurt gevonden en naar dat perron geraced. Om 18:22 zaten we in de trein naar Frankfurt, net op tijd. Maar op 4 amdere na...geen bekenden gezichten van de 15......
In Frankfurt snel snel de trein uit, het boarden begint al, snel naae de balie. Daar stonden we, met 6 van de 15. Bleek onze bagage allemaal afgemeld te zijn, dus alles was al ingeladen. Uhhh en nu? Het verhaal uitgelegd, er is gebeld en ja alles kwam.goed. maar nog wel even een sprintje trekken naar de gate. Daar aangekomen bleek het boarden toch nog niet begonnen zijn en konden we even zitten en bijkomen. Nog steeds met 6 van de 15 mensen met hetzelfde probleem. In dit vliegtuig bleken dan ook verschillende plekken leeg te blijven, niet verrassend voor ons. Door alle oponthoudt met de bagage e.d. hebben 9 mensen minimaal het niet gehaald. Eindelijk na vele uren reizen waren we er dan: Vietnam. Door maar de douane. Waar Sylwia zo doorliep met haar visum, werd ik nu tegemgehouden. Mijn visum was niet te traceren. Wat nu weer. Hier waren de emoties toch even hoog opgelopen en heb ik dan maar een traantke weggepinkt. De douane officier verzekerde dat alles goed kwam. En inderdaad, evem later kwam hij terug en was mijn visum akkoord. Ik mocht Vietnam binnen. Daar waren we dan, met flink wat hobbels in Vietnam. Nu kan de reis pas echt beginnen.