Ho Chi Minh/Saigon

Daar zijn we eindelijk aangeland in Ho Chi Minh, het vroegere Saigon. De eerste indruk is grootst, heel groots. Moderne reclame borden bovenaan de gebouwen, maar vervallen gebouwen eronder. In het donker valt dit alleen maar meer op doordat de borden verlicht zijn. Op 27 juli besluiten we redelijk op tijd op te staan en door de stad te gaan wandelen. Eerste stop: het independence palace. Op weg daar naartoe komen we langs een groot park. De stoep is verweerd en overal komen dikke wortels van bomen door de stenen heen. Wat vooral opvalt zijn de fitness apparaten die in het park staan. Her en der zijn kleine plekken gemaakt waar je buoten kan sporten, en jaa, mensen doen dit ook echt. Aangekomen bij het independence palace is het een groot, saai gebouw. De historie erachter is interessant, bij gebrek aan beter woord, maar de binnenkant is 'gewoon' een statig geheel voor officiële gelegenheden. Dit gebouw was de laatste slag die de Vietcong aan de Amerikanen en Zuid-Vietnam toebracht en daarmee de overwinning binnenhaald. Een tank ramde de hekken en de vlag van het Saigonregime naar beneden haalde.

Hierna zijn we doorgelopen naar het War Remnants Museun, dat er vlakbij lag. Net toen Sylwia vroeg waar het lag, zag ik de grote Chinook staan die zich buiten op de plaats bevond. Die Vietnamezen zullen ook gedacht hebben: wat een sukkels, die toeristen. Daar aangekomen leek de begaande grond niet al te indrukwekkend. Pas op de 1ste en 2de etage besef je wat voor effect die Vietnam-oorlog had en nog steeds heeft. Agent Orange, het gifgas heeft goed huisgehouden en mensen die besmet zijn sterven een verschrikkelijke dood, maar wel na een aantal jaar. Lichamen doe na jaren er uitgemergeld uitzien, terwijl een aantal jaar ervoor mog een jonge kwieke vent op de foto te zien was. En alsof dat nog niet genoeg was, zie je de besmetting van Agent Orange ook nog terug in de generaties daarna. Kinderen met ernstige afwijkingen worden geboren, blind of zonder bepaalde ledematen of zonder alle ledematen.  De fotoserie waaraan je tentoongesteld wordt is verschrikkelijk, maar laat je wel de ernst beseffen. Op de 2de etage krijg je een beeld van de oorlog, weliswaar eenzijdig, want je ziet hier enkel wat de Amerikanen deden, over de vallen van de Vietcong wordt met geen woord gerept. De foto die mij het meest bijblijft is die van een Amerikaanse fotograaf. Een gezin met vrouwen en kinderen stond op het punt doodgeschoten te worden. De fotograaf riep 'hold it', schoot de foto en draaide om en liep weg. Hij hoorde de schoten en zag in zijn ooghoeken de lichamen vallen. Dit roept een heel dubbel gevoel op. Waarom deed hij niks? Waarom liep hij weg. Maar aan de andere kant, wat had hij willen doen? Er voor gaan staan en zeggen dat ze niet mochten schieten? Met de kans zelf neergeschoten te worden? Was er überhaupt een tegenhouden aan? Ik denk het niet. Het deed me ook denken aan een uitspraak van een fotograaf recenter 'wij zijn hier niet om ons met de oorlog te bemoeien, maar om hem vast te leggen' en daar zit wel wat in. 

Op de terugweg kwamen we onder andere een lokale markt tegen. Hier hebnem we fruit gekocht wat we een heel jaar hebben moeten missen, heerlijk.

Daarna zijn we langs een hindoeïstische tempel gelopen. De buitenkant was mooi, de binnenkant van wat we zagen niet. Komt er nog bij dat er een mannetje om 10.000 vietnamese dong pp zat te zeuren, liet ons doorlopen. 

Daarna kwamen we per toeval langs het Ho Chi Minh square, waar, verrassend, een beeld van Ho Chi Minh stond. We zijn heel het plein naar de andere kant afgelopen ( wat toch flink wat meters waren) naar de andere kant. Daar kwamen we op de rivier uit en deze hebben we eem tijdje gevolgd. Hier stond een wat koelere bries, of dat leek maar zo omdat het daar wel waaide.

Aangekomen in het hostel hebben we ons opgefrist en zijn we gaan eten. Daarma zijn we na een kleine rustpauze in het hostel de straat weeropgegaan. Om 00:00 was ik daar al jarig. We lopen hier 5 uur voor. Mijn verjaardag hebbem we goed ingeluid en om half 3/3 uur kropen we ons bedje in.